Heey allemaal! Met de challenge loopt het nu allemaal een beetje anders door de onweersbuien en drukte ben ik een artikel achter geraakt. Dit artikel komt nog wel online maar ergens tussendoor. Ik heb ervoor gekozen om vandaag op 7 juli gewoon door te gaan met challenge nummer 7. Deel 6 hebben jullie dus nog van me te goed. Wat ik vandaag heb gedaan zijn twee door elkaar lopende dingen. Ik heb de hele dag foto's gemaakt van wat ik allemaal heb meegemaakt maar onverwacht heb ik vandaag iets meegemaakt dat veel meer indruk op mij heeft gemaakt dan mijn oorspronkelijke plan. Ik zit meer vol van dit avontuur, daarom heb ik besloten om mijn plannen over boord te gooien en jullie te vertellen wat ik vandaag heb meegemaakt. Het gaat over een kat.
-
Gisteren zagen mijn moeder en ik voor het eerst een kat in de buurt die we nog niet eerder hadden gezien. Meestal ken je de buurtkatten wel, dus dat vonden we een beetje vreemd. Maar goed, dat kan gebeuren. Vanochtend zat deze kat bij ons in de achtertuin. Mijn vader zag de kat zitten toen hij naar zijn werk ging en later toen mijn moeder beneden kwam zat de kat er nog. Weer iets later kwam ik beneden, mijn moeder vertelde dat de kat van gisteren in onze tuin zat. Nog half in dromenland wreef ik in mijn ogen. Kat.. Gisteren.. In onze tuin?! Ik ging meteen naar buiten om te kijken. Na eventjes goed zoeken zag ik de kat zitten, helemaal achter de planten. Ik probeerde de kat te lokken maar deze reageerde nergens op. Ik ging weer naar binnen, want we moesten ontbijten. Na de gebruikelijke ochtendrituelen (tandenpoetsen e.d.) ging ik weer in de tuin kijken. De kat zat inmiddels midden in de tuin op het grasveld. Ik kon het dier nu beter bekijken. Omdat de kat nergens op reageerde dacht mijn moeder en ik dat de kat misschien doof was. Ik besloot toch nog een poging te wagen en floot zachtjes. De kat spitste de oren en draaide het kopje naar mij toe. Twee grote ogen keken naar mij maar toch ook weer niet. Het leek alsof de kat dwars door me heen keek. Veel tijd om hierover na te denken, hadden mijn moeder en ik niet. We hadden een verjaardag en hadden ook een tijd afgesproken met een ander die we eerst nog op zouden halen. Ik vroeg me luidop af of deze kat blind zou kunnen zijn. We wisten het niet. We wisten niet wat er aan de hand was of van wie de kat was. We hebben de kat uit onze tuin geholpen en voor huis weer vrijgelaten, maar hebben besloten het eerst te laten en als we hem nog een keer tegenkwamen rondzwerfend, dan zouden we hulp inschakelen. We wilden niet te snel iemands kat naar een asiel brengen of zoiets. Stel dat wij ons overbezorgd van alles in ons hoofd haalden en daardoor iemand anders zijn kat onnodig laten opnemen in een asiel of een dierenambulance optrommelden.
Toch zat het me overdag helemaal niet lekker. Stel dat er wel écht iets met deze kat aan de hand was? Stel dat het dier nu ergens alleen lag? Misschien was er wel iets gebeurd.. Ik wilde toen we bij mijn opa en oma waren 's middags eigenlijk wel weer terug naar huis.. Om te zoeken naar die ene kat die ik eigenlijk helemaal niet kende.. Aan de ene kant zei een stem in mijn hoofd dat ik niet zo panisch moest doen, maar voor mijn gevoel klopte het toch niet. Thuis ben ik meteen weer weggegaan om te zoeken. Met mijn vaders mobiel omdat de mijne leeg was, heb ik ons huis verlaten. Eerst kon ik geen kat vinden en ik vroeg me af of het zin had om verder weg te gaan zoeken. Toch wilde ik niet opgeven en liep ik verder. Terwijl ik liep zat ik te prutsen met de pincode op mijn vaders telefoon. Ik had hem jaren geleden zelf ingesteld, maar wat was die code ook al weer? Bij de derde poging had ik hem geraden (Marianne, denk als je jongere zelf dan weet je hem vast weer). En eigenlijk was dat een gelukje. Door het geluidje dat het mobieltje maakt bij het opstarten keek een vrouw aan de overkant van de straat op. Ik wilde haar vriendelijk groeten, maar zij sprak mij al aan.
"Ken je de kat die hier ligt?" Mijn gedachten gingen op volle toeren. Zou het..? Dat moet wel! Aangezien wij al eerder een keer kat dood hebben gevonden, Spike onze eigen kat, en dat een hele nare ervaring was vroeg ik of de kat dood was. Zodat ik een beetje voorbereid was op wat ik te zien kreeg. De vrouw antwoordde dat de kat nog leefde. Langzaam kwam ik dichterbij. Iets geruster durfde ik te kijken. Het was de kat van eerder. Verschillende mensen kwamen erbij staan. Bijna iedereen die bij ons groepje kwam staan, had de kat de afgelopen dag zien lopen maar iedereen had net als ons getwijfeld of er een dierenambulance moest komen of dat te overdreven gedacht was. De vrouw waarbij de kat op dat moment in de tuin lag stond buiten en een andere buurvrouw had de dierenambulance gebeld. Niemand wist echt goed wat hij of zij moest doen. Ik ben samen met mijn moeder en een paar andere mensen bij de kat gebleven tot de ambulance er was. Hij zag er slechter uit dan vanochtend en we vreesden het ergste voor het dier. In de tussentijd hebben we aan verschillende mensen gevraagd of het misschien hun kat was. Dit zonder resultaat.
Toen de dierenambulance arriveerde konden we met zijn allen vertellen wat we wisten, bij bijna iedereen die erbij stond was wel een stukje verhaal te halen. De één had dit gezien de ander dat. Wij wisten bijvoorbeeld te vertellen dat hij dwars door me heen had gekeken. Een ander wist te vertellen dat hij omviel als hij probeerde op te staan. Dit hadden wij bijvoorbeeld al niet gezien. We hebben allemaal wat geld gedoneerd aan de mensen van de dierenambulance aangezien het geld goed kunnen gebruiken. De kat is inderdaad blind aan twee ogen, niet vergiftigd, misschien uitgedroogd of iets anders. Ze zijn met de kat naar de dierenarts gegaan en daarna brengen ze deze kat naar een zwerfdierenopvang. Als de eigenaar zich niet binnen twee weken meldt, kan een nieuw baasje zich melden. Van de mensen van dierenambulance hebben alle betrokkenen een aantal kaartjes gekregen met telefoonnummers. Het nummer van de dierenambulance heb ik thuis direct in mijn eigen telefoon gezet, mocht ik het ooit nodig hebben dan heb ik het tenminste bij de hand. Ik heb veel geleerd van vandaag en wil daarom kort ook op mijn blog een aantal belangrijke punten doorgeven:
1. Zet het nummer van de dierenambulance in je mobiele telefoon. Dan heb je dit nummer meteen bij je mocht je een ziek, gewond of achtergelaten dier vinden. Dit gebeurt altijd onverwachts. Je kunt beter zo goed mogelijk voorbereid zijn, zodat je zo goed mogelijk kunt helpen. Het nummer verschilt per gemeente / regio.
2. Bel de dierenambulance wanneer je twijfels hebt. Dit ga ik voortaan ook meteen doen. Dan bel je maar terwijl het eigenlijk niet hoeft. Dat is toch beter dan een dier laten lijden / sterven? Dieren kunnen niet voor zichzelf opkomen of vertellen wat er is. Daarom moeten wij voor ze opkomen. Op een moment dat je echt een dier aantreft, kun je een black out krijgen. Ik wist ook niet wat ik moest doen. Of een ronddwalende kat met wat aparte ogen een reden was om te bellen.. Maar gewoon doen!
3. Het personeel van de dierambulance vertelde dat vooral rond de zomervakantie de dierenambulance overuren maakt. Er zijn jaarlijks nog steeds mensen die hun dier achterlaten en na de vakantie 'een nieuwe' aanschaffen. Dit kan niet en dit mag niet. Breng je dier naar een nieuw baasje, oppas, tijdelijk pension of naar het asiel maar zet hem of haar niet bij de weg. Ook kun je als dierenliefhebber iedere maand of ieder jaar een bedrag doneren aan de dierenambulances. Zodat zij hun werk nog beter kunnen verrichten en zo meer dieren kunnen helpen.
-
Goed, dit was eventjes een heel ander soort artikel maar ik vind dit eventjes belangrijk om te delen. De kat staat als het goed is z.s.m. op Amivedi. Dit is een website voor vermiste en gevonden dieren. Het gaat om een driekleurige kat met witte pootjes, een wit puntje op de staart, blind aan twee ogen, vrij op leeftijd. Denk je nu: Hé, ik woon in Friesland en ik ben mijn kat kwijt. Kijk, gewoon eventjes op de site.
Dan wil ik jullie nog een fijne avond wensen. Ik spreek je graag morgen weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten