How To: Omgaan met verlies.

Heey allemaal! Vandaag schrijf ik een artikel over een best persoonlijk en moeilijk onderwerp. Hoe om te gaan met verlies? Dat is de vraag die centraal staat in dit artikel. De inspiratie van dit artikel komt deels van mijn eigen verlies, namelijk mijn opa en mijn kat Spike. Maar ook van vrienden. Ik merk dat dit onderwerp de afgelopen week heel erg centraal heeft gestaan in mijn leven. Ik mis Spike heel erg, en probeer een manier te vinden om zo goed mogelijk met dit voor mijn gevoel soms bijna onverdraaglijke verlies om te gaan. Ik heb er de afgelopen week over nagedacht hoe ik het beste kan verwerken en waar ik tegen aan loop. Ook hoor ik van mensen om me heen dat ze moeite hebben met het verwerken van een verlies. Ik zeg niet dat mijn manier de beste is. Iedereen verwerkt iets op zijn of haar eigen manier. Maar in dit artikel deel ik mijn opvattingen over verlies.

Het moment

Het moment dat ik hoorde dat Spike dood was was verschrikkelijk. Ik ben meer dierbaren verloren maar ik noem nu even mijn recentste herinnering om me zo goed mogelijk in te kunnen leven. Voor de lezers die vandaag voor het eerst op mijn blog terecht zijn gekomen; Spike was onze jongste kat. Hij was ietwat te vroeg bij zijn moeder vandaan gehaald waardoor hij mij als moeder zag. Daardoor had ik een hele hechte band met hem. Hij lag altijd in mijn hals te slapen. Maar goed, hij was al een dag vermist en de dag daarna vonden we hem dood in de voortuin van één van de buren. Ik heb hem niet gezien omdat de anderen zeiden dat ik beter niet dichterbij kon komen maar tot het moment dat bevestigd werd door iemand anders dat Spike dood was heb ik hoop gehad.. Op wat eigenlijk? Op een wonder? Het was niks voor Spike om zolang weg te zijn en 's ochtends niet te komen voor eten. De beste beschrijving is dat ik het gevoel had dat de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Ik voelde me leeg. Diep in mezelf gekeerd, ik wist niet wat ik moest denken. Ik wilde wanhopig de tijd terug draaien, ik besefte het niet.. Het kon toch niet waar zijn? Spike, dood? Dat was de eerste reactie. Toen de buren er nog bij stonden heb ik me een soort van groot gehouden, maar toen we naar binnen liepen stortte ik in. Ik begin te huilen en te schreeuwen van machteloosheid. Zelfs als ik alleen in de kamer zat begon ik opeens 'nee nee nee' te schreeuwen. Ik merk nu dat ik ook een beetje verdrietig begin te worden. Maar dit bedoel ik met het moment; Het besef is er wel en tegenlijk ook weer niet. Je begint te huilen dus ergens besef je het wel. Maar tegenlijk is daar de onwerkelijkheid en de drang om de tijd terug te willen draaien. Om wat? Nog één moment voor afscheid? Een laatste knuffel?

De dagen die daarop volgen

Bij het overlijden van een mens staat de week na het overlijden in het teken van rouw. De voorbereiding van het afscheid en alles. Pas na de begrafenis krijg je meestal weer een beetje rust in je hoofd. De week nadat mijn opa overleden was, was verschrikkelijk. Het voelde een beetje als overleven met een lege plek in je hart. Je wilt alles zo goed mogelijk doen. Afscheid nemen, een stukje voorbereiden voor de begrafenis, er voor de rest van de familie zijn.. En ondertussen ook nog momenten van eigen verdriet en tranen. Waar ik best wel spijt van heb is dat ik die mijn opa niet kon zien. Ik kon het gewoon niet. Maar achteraf had ik dat wel gewild. Maar ja, mijn advies is dus: Wees je er bewust van dat je maar één keer afscheid kunt nemen en doe het goed.

Het leven gaat door

Hoe bot het ook klinkt, ik wil echt niet bot overkomen, het leven gaat nu eenmaal door. De tijd tikt door en school gaat door. Werk gaat door. Andere mensen en dieren die om je geven zijn er nog wel. En die moet je niet vergeten. Maar je kunt ook te erg door willen gaan. Dat heb ik met Spike heel erg gehad. Ik wilde er zo weinig mogelijk bij stilstaan en zo weinig mogelijk pijn voelen. Daarom verdrong ik de gedachte aan Spike en plande ik mijn dagen zo vol mogelijk. Maar dat is niet de oplossing. Als je niet de tijd neemt voor je verdriet komt het later twee keer zo hard aan op de momenten dat je wel verdrietig bent. Het beste is om erover te praten. Het klinkt heel erg cliché maar het is wel zo. Ik heb gemerkt dat als je erover praat, ook al is het maar eventjes, je steun bij elkaar vind en er wel iets aan hebt. Ook al is het maar een beetje. 

Genieten van het leven

Verbiedt jezelf niet om van je leven te genieten. Je dierbare had dit waarschijnlijk ook gewild. En andersom naast zijn of haar verdriet ook gedaan. Het leven is meer dan leven en dood, geniet van de kleine mooie momenten. 

Herinneringen
Je hebt je herinneringen die niemand van je afpakt. Je hebt ongetwijfeld veel van diegene geleerd en diegene en ook het verlies van hem of haar heeft je gemaakt tot wie je nu bent. 

Ohana means family

Je familie kan je warmte en troost bieden. Onthoud goed dat je samen een familie bent. Ook al maken jullie ruzie, ook al snap je elkaars gedrag soms niet, je bent familie! Iedereen hoort erbij. Ook huisdieren. Together you make a house a home. Ik vind de volgende quote heel erg mooi. <3

Het was moeilijk om dit artikel te schrijven. Er zijn momenten geweest waarop de tranen in mijn ogen prikten, maar ook momenten met een gevoel van warmte door mijn lichaam. 

Ohana means family. 

Family means nobody gets left 

behind or forgotten.

Ik hoop dat jullie er ook iets aan hebben.

Liefs,

Mar