Dubbele gevoelens om een datum

Gisteren zat ik een beetje met dubbele gevoelens. Het was 18 augustus. Het was een dag met een lach en een traan. De hemel huilde. De hele dag waren er al regenbuien. Het lijkt achteraf gezien een beetje symbolisch. Gisteren was uiteraard ook mijn eerste schooldag op een nieuwe school. Maar ook de dag dat mijn neefje acht jaar geleden en een vriendin van me zes jaar geleden zijn overleden. Mijn neefje had een stofwisselingsziekte en dat vriendinnetje had kanker. Een vreselijke ziekte. Ik zat een beetje met een dubbel gevoel. Daarom kies ik ervoor om geen ubervrolijk artikel over mijn eerste schooldag en geen super treurig artikel te schrijven. Ik ga voor de middenweg. Want zo voelde tenslotte ook.

Deze datum is een datum die ik niet snel zal vergeten. Omdat raar maar waar twee geliefden op die datum zijn overleden. Met twee jaar er tussen. Toen ik gisterochtend op mijn mobiel keek werd ik er meteen aan herinnert. Eerst wist ik niet of het juist fijn moest zijn om deze dag mijn eerste schooldag te hebben of niet. Maar ik heb een hele fijne schooldag gehad. Ik heb een leuke klas, een opleiding waar ik me echt op mijn plek voel. Het lijkt allemaal zo gewoon. Maar ik wil toch eventjes zeggen hoe dankbaar ik ben dat ik naar school kan. Ik doe nu een opleiding en ga een beroep uitoefenen. Soms vraag ik me af wat Femke, het vriendinnetje dat op de basisschool is overleden, voor opleiding zou hebben gedaan. Wat zou ze zijn geworden? Welk plekje zou ze in haar nieuwe klas hebben gevonden op de middelbare school? Zou ze populair geweest zijn? Wat zou haar lievelingsvak zijn? Zouden we nog vriendinnen zijn geweest op de middelbare school? Veel vriendschappen van de basisschool groeien langzaam uit elkaar. Hoe zou dat tussen ons gegaan zijn? Ik weet het niet. 

Wat ik wel weet is dat ik heel erg blij ben dat ik haar gekend heb. Ook al waren we nog best jong, ze heeft me een paar dingen geleerd over het leven. Het eerste is angsten overwinnen. Toen ik een klein meisje was ben ik een keer met een skelter omgevallen. Op een middag spraken we af bij haar thuis en wilde ze skelteren. Ik legde uit waarom ik dat niet durfde. Zij zei dat ik het gewoon weer opnieuw moest proberen. Ze nam me in het stoeltje achterop de skelter en hielp me over die angst heen. Net zoals wel eens gezegd word dat je na een busongeluk meteen weer in een bus moet stappen. Bij wijze van spreken. Ook heeft ze me geleerd om sterk te zijn. Misschien niet bewust, maar zij was een sterk persoon. Ze wist wat ze wilde en ze heeft gevochten tot ze niet meer kon. Ze wilde dolgraag naar school maar dat kon niet. Dat is één van de redenen waarom ik me vandaag zo goed besefte hoeveel geluk wij hebben dat wij vandaag onze eerste schooldag hebben mogen maken. Een opleiding, doen wat we leuk vinden. En dat is goud waard.

Een tijd lang heb ik heel erg ermee gezeten dat ik op jonge leeftijd een klasgenootje, vriendinnetje ben verloren. Maar nu besef ik me dat dit ook deels heeft gemaakt wie ik nu ben. Ja, het was heftig. En het had nooit mogen gebeuren. Een kind dat zo jong doodgaat aan zo'n vreselijke ziekte. En misschien ben ik na deze gebeurtenis een stuk volwassener geworden omdat het ook als klas heftig was. Maar ik heb dingen ervan weten te leren. En ik ga door met mijn leven. Omdat ik weet dat zij dat gewild had.

Dit artikel plaats ik vandaag. Omdat dit is wat mij bezig houdt. Niet alleen de eerste schooldag. Dit is een persoonlijk stuk. Waarvoor ik heel graag een plekje vrijmaak op mijn blog. Uit respect.

Liefs,

Mar

Ps: Het kan zijn dat er als datum 18 augustus staat. Dit komt doordat ik het gister geschreven heb. Maar ik heb het vandaag (19 augustus) gepost. Sorry voor de verwarring.