Onthoud altijd waarom je ergens aan begon

Hee allemaal! Lesgeven is een vak vanuit het hart.. Educatie is het sterkste wapen ter wereld.. Allemaal spreuken over het onderwijs die ik erg mooi vind. Maar het onderwijs is ook een lastig vak. Orde houden, interesse wekken, gewoon back up plannen heb voor het geval er iets anders loopt. Voor de klas staan heb ik zowel op mijn eigen school als op stage in ieder geval nog nooit saai gevonden. Er zijn zoveel redenen waarom ik het graag doe. Helaas was ik de afgelopen tijd een beetje vergeten waarom ik vroeger al heel graag juf wilde worden. Vanochtend heb ik iets meegemaakt waardoor ik weer precies weet waarom. Soms worden dingen gewoon en heb je weer even zo'n boost nodig, een herinnering waarom je ergens voor ging. Mijn opleiding werd gewoon voor me. Ik wil juf worden dus ik wil goed presteren op mijn opleiding en ook op de daarbij horende stage. Waar ik de mist in ging was het orde houden. Dat is voor iedere juf of meester keer op keer een uitdaging. Ik kan wel orde houden, ik besteedde er alleen teveel gedachten aan. Ik dacht dat wanneer mijn stageklas te veel lawaai had meteen dat ik een slechte juf was om het even heel bot te zeggen. De reden dat ik mijn ervaring met jullie wil delen is dat ik zeker weet dat er meer zijn met dat soort onzekerheden. Ik wil je laten weten dat je niet de enige bent en dat je niet moet vergeten waarom je doet wat je doet. Niet alleen wanneer je een opleiding doet om voor de klas te staan maar met wat dan ook. Vul het zelf maar, ik denk namelijk dat iedereen wel een soort gelijke situatie kan bedenken.

 

De afgelopen tijd voelde ik opnieuw weer zenuwen wanneer ik moest presenteren of lesgeven. Deze waren echt al heel lang weg en opeens waren ze er weer? Ik snapte niet goed waarom en gewoon door met de dingen waar ik mee bezig was. Maar nu snap ik het. Tijdens de lessen didactiek kregen we zoveel tips over hoe een les zou moeten zijn, zoveel dingen om rekening mee te houden.. Hele goede tips, maar juist door op ieder detail zo te letten, gaat het minder goed. Je moet geen juf spelen, je moet een juf zijn. Dit werd ons ook wel verteld in de klas. Je moet er staan als jezelf, niet een rol spelen om een goede juf of meester te zijn. Ik trok me ook niet bijzonder veel van deze uitspraak aan, ik was immers mezelf. Nu is er vanochtend iets bijzonders gebeurd.

Vandaag hadden we een toets sociologie, alleen er was nog veel onduidelijkheid bij een groot deel van de groep. In het uur voor sociologie hebben we altijd bijles rekenen. Deze volg ik omdat ik graag mijn rekenen wil bij spijkeren en meer maniertjes wil leren om iets snel te kunnen berekenen. Van onze bijlesdocent mochten we de tweede drie kwartier van de les met sociologie bezig. Hij wilde wel samen met mij uitleggen omdat ik de stof begreep. Ik dacht ook dat we het samen gingen doen, maar ik weet niet precies wat er toen gebeurde. Opeens stond ik daar te praten, nee lés te geven, in mijn eentje. En ik voelde misschien maar een paar tellen zenuwen. Ze vloeiden weg. Net zoals zangers of dansers dat op een podium hebben. Ik weet nu wat ze bedoelen. Ik begon en woes alles zenuwen weg. Ik genoot ook elke seconde meer van wat ik aan het doen was. Ik mocht anderen iets leren wat ik zelf begreep. Ik mocht anderen helpen. Ik gaf bijles aan acht tot tien mensen en ik deed opeens als die dingen die bij didactiek werden gezegd. Niet stilstaan als een hark maar gebruik maken van de ruimte die je hebt, interactie met de klas, verschillende werkvormen, afwisseling.. Het ging vanzelf. Mijn bijlesdocent van rekenen wees me erop dat iedereen stil was en ook nog de aandacht bij de les had. Ik keek de klas in. En inderdaad; Er waren geen mensen op hun telefoon bezig of met elkaar er doorheen aan het praten. Iedereen zat naar mij te kijken en ik gaf les met voorbeelden. Ik sprak duidelijk, overtuigend, schreef op het bord.. En wauw, opeens had ik het weer. Ik wist weer waarom ik ook al weer voor de klas wilde staan. Niks anders dan voor de klas staan. Het gaf me zo'n energiekick.

"Wanneer ik een klaslokaal zie krijg ik gewoon zin om er te gaan staan en les te gaan geven."

Toen ik een jaar of acht was en in groep vier zat, wist ik al dat ik later mijn eigen klas zou willen. Ik wist het niet zeker, maar ik voelde me helemaal thuis bij het idee. Ik vond sommige dingen van mijn meesters en juffen goed maar sommige dingen zou ik anders doen, wist ik toen al. Ik wilde het onderwijs in om kinderen te helpen, dingen te leren en mee te geven hoe je met elkaar omgaat. Dat is wat ik graag doe en dat is waarom. Nu ik dat weer zo duidelijk voor ogen heb zit ik boordevol energie en enthousiasme en kan ik er weer helemaal tegenaan. Daarbij heb ik ook geleerd dat ik het ook leuk vind om aan een oudere doelgroep les te geven dan kleuters. Ik was er zo van overtuigd kleuterjuf te willen worden.. Maar misschien is het ook wel leuk om volgend jaar een jaar bovenbouw stage te gaan doen. :) Wat een ingevingen vandaag. 

Ik ben blij dat ik mensen heb kunnen helpen en zelf de toets ook nog foutloos heb gemaakt. Vanavond tijdens het macaroni eten was mijn vader vergeten de courgette er door te gooien. Ik lust geen courgette, dus ik was blij. Ik ben met mijn vader door de mac Drive geweest en heb van mijn moeder het getal tien in chocoladeletters gekregen voor mijn tien op sociologie. Wat een prachtig mooie dag! 

Ik voel me helemaal blij. Straks gaan we met het gezin lekker K3 zoekt K3 kijken. Dit doen we wekelijks en echt waar wat een leuke en gezellige show om te volgen. Als meisje dat is opgegroeid met de oude K3 moet ik natuurlijk wel weten aan wat voor meiden de 'fakkel' wordt doorgegeven. Het is best gek om nu juf te zijn bij kleuters die net als jij vroeger had een K3 bakje en beker hebben. Het is nog gekker dat de meiden die de nieuwe K3 worden rond mijn leeftijd zijn. Bizar gewoon, haha. Waarschijnlijk nog het allerbizarst voor hen zelf. Zij zijn ook K3 fan geweest en nu worden ze zelf.. Althans drie van hen. Al hoop ik nog steeds op een K4. Maar daarover later meer. 

Ik wens jullie allemaal een heel fijne avond en een mooi weekend!

Liefs,

Marianne x